صد و نه روز از تولدم گذشته!
میدونم سن فقط یه عددِ،اما شناسنامه دیروز و فردایِ منِ،هجده بیست یا شایدم سی،فرق چندانی نمیکنه،زیاد مهم نیست ولی اینکه کجا و وکی زمین خوردم و چطوری پاشدم مهمِ،اینکه چی رو کی آویزه گوشم کردم مهمِ اینکه کی وقت شکستم کنارم بود مهمِ،اینکه کدوم سال های زندگیم با بغض و ترس بزرگترین تصمیم هامو گرفتم مهمِ،مثلا شاید یه روز حوالی سیزده سالگی فهمیدم اسمِ دیگه فریاد سکوتِ!
یا وقتی شب های تکرار نشدنی هجده سالگیمو سپری میکردم یه لحظه حواسم رفت پی روزهایی که گذشت نه اونطوری که من دلم میخواست.
شایدم روزایی که خس میکردم وجودم جز خودم برای هیچکس مهم نیست این تصمیم ها گرفته شد!
برای هر رویداد و حادثه ای باید آماده بود میدونم ولی گاهی زندگی دلش میخواد جهشی بزنه برای لحظه های ما و توی همون نقطه و مکانی که ایستادیم کمی زودتر از سن و سالمون بزرگمون کنه؛مثلا توی هجده سالگی،نگاهت وسیع تر میشه کلامت کوتاه تر و سکوتت طولانی تریکلام شکسته تر.
دقیق نوزده تا چهارده مرداد گذشت :)
نوزده تا آرزو کردم و نمیدونم تونستم حتی به یکیشون برسم یا نه،حافظه یاری نمیکنه.! نوزده تا روز گذشت،بعضیش با بغض و بعضیش با قهقهه،بعضیش کهـنه،اندک شماریش با قهقهه :)
تابستون نوزدهم زندگیم مبارکم باشه :)
خمیازه ای میکشم و سر جام پلک میخورم،موهامو از تو بینی و دهنم در میارم و رو کمرم میخوابم.همینطور که چشمامو میمالم آروم سر جام میشینم،باز خمیازه گله گشادی میکشم،در حین بلند شدن دستامو میکشم بیرون.خم میشمو گوشیمو برمیدارم،قبل از هر چیزی یه آهنگ پلی میکنم و اول اینستا و بعد تلگرام رو چک میکنم
طبق معمول پاچه های شلوارم اومده تا زانوهام بالا و موهام شده جنگل آمازون
مامان بزرگ:میخواستی خیر سرت غذا درست کنی؟همه دنیارو آب میبره کدبانو مارو خواب
چپ چپ نگاش کردم و سرمو بیشتر کردم تو گوشیم
مامان بزرگ:تو مگه فردا امتحان نداری؟
من:ها دارم،امتحان ریاااضیم دارم و هیچی نخووووندم،من بدبخت عالمم چی میگی تووووع
مامان بزرگ:کمتر عین خرس بخوابو سرتو بکن تو اون عن(استعاره از گوشیمه،این کلماتو از خودم یاد گرفته ها)
بی حرف میرم تو آشپزخونه میبینم چیزی آماده نکرده،موهامو جلو آیینه درست میکنم و میبندمش
مامان بزرگ:فقط بلده قر و فر بیاد بعدم میگه میخام غذا یاد بگیرم
بازم چپ چپ نگاهش کردم رفتن سراغ یخچال،مواد مورد نیازو برداشتم و اومدم بیرون،داشتم گوجه و پیازو رنده میکردم
مامان بزرگ:درست رنده کن،انقد پیازو پوست نگیر
من:
مامان بزرگ:پوست سیب زمینی ها چرا انقد کلفتههه؟همشو ریختی دور که
من: :|
قابلمه رو که گذاشتم رو گاز اومد
مامان بزرگ:روغن کم بریز
من:
مامان بزرگ:پیازت نسوزه
من:
مامان بزرگ:اونو چرا جدا کردی
من: :|
مامان بزرگ:نمک کم بدههههه
همچنان من: :|
مامان بزرگ: سوخ
من:بیا اصلا تو درست کنننننن،خفم کردییی
و این شد شروع هزارمین دعوای ما،زنداییم اومد و بد و بیراهامونو تموم کردیم :|
بعد از پرسیدن چگونگی رسیدن این ایده به ذهن من سر تصاحب شعله های گاز به جدال افتادیم و مامان بزرگ ولمون کرد تا همو تیکه پاره کنیم:|
من:برو اونورترررر سوووختیمااا
زندایی:کل جاهارو گرفتیییی
من:قاشقو میکنم تو چشتاااا
زندایی:منم وایمیستم بر و بر نیگات میکنم
و اینم شروع هزارمین دعوای ما دوتا :|
+امروز خوراک حبوبات پختم،نمیدونم عکس العمل یونس(داییم)چیه :|
+بدی غذاهایی که برا اولین بار میپذی اینه که نمیدونی چی در میاد :|
+یونس اومده دیده غذارو گفته عدسه؟مامان بزرگم برا اینکه بخوره و نفهمه من پختمش گفته آره :|
درباره این سایت